Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/264

—   246   —

 W tonie, którym to wypowiadała, nie było ani cienia litości. Czyżby ta piękna dziewczyna była tak nieczułą, że pełne mąk zamordowanie człowieka nie wzruszało jej wcale?
 — Czy mógłbym z nimi pomówić?
 — To zabronione.
 — A zobaczyć ich choćby z daleka?
 — I tego nie wolno.
 — To przynajmniej posłać wiadomość?
 — I to zakazane.
 — Donieść im tylko, jak się czuję?
 Namyślała się przez chwilę i odrzekła:
 — Poproszę o to brata Winnetou, żeby się mogli dowiedzieć od czasu do czasu, jak ci się powodzi.
 — Czy Winnetou przyjdzie tu kiedy do mnie?
 — Nie.
 — Ależ ja mam z nim pomówić!
 — On z tobą nie.
 — To jest konieczne.
 — Dla niego?
 — Dla mnie i dla moich towarzyszy.
 — On nie przyjdzie. Możebym ja mu to powiedziała, jeśli możesz to mnie powierzyć?
 — Nie; dziękuję ci! Mógłbym ci to powiedzieć, mógłbym ci wogóle wszystko, wszystko powierzyć, ale skoro brat jest za dumny na to, by ze mną mówić, to i ja mam moją dumę i nie będę z nim mówił przez posłów.
 — Nie zobaczysz go, aż w dzień twojej śmierci. Teraz wyjdziemy. Gdybyś czego potrzebował, daj znak. My usłyszymy i natychmiast ktoś się zjawi.
 Wydobyła z kieszeni i podała mi małą glinianą piszczałkę i odeszła ze starą.
 Czyż położenie, w którem się znajdowałem, nie było wprost dziwacznem? Leżałem śmiertelnie chory, a pielęgnowano mię po to, abym miał siły do powolnego konania. Ten, który się mej śmierci domagał, kazał siostrze swej czuwać nademną i to nie starej, brzydkiej skwawie.
 Zbytecznie wspominać, że rozmowa moja z Nszo-czi