Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/268

—   250   —

do tego. Noś go od dzisiaj, gdyż niedługo będziesz się mógł nim cieszyć.
 — Czy dla tego, że umrę wkrótce?
 — Tak.
 Wzięła z mej ręki łańcuch i powiesiła mi na szyi. Od tego dnia nie zdejmowałem go przez cały czas pobytu na dzikim Zachodzie.
 — Mogłaś później przynieść mi tę pamiątkę — odpowiedziałem pięknej Indyance. — Niema nic pilnego, gdyż będę ją prawdopodobnie nosił jeszcze przez długie, długie lata.
 — Nie, tylko przez krótki, bardzo krótki czas.
 — Ja myślę inaczej! Wasi wojownicy mnie nie zabiją!
 — Zabiją z pewnością! Tak postanowiono na radzie starszych.
 — To cofną to postanowienie, skoro tylko dowiedzą się, że jestem niewinny.
 — Nie uwierzą ci!
 — Uwierzą, ponieważ potrafię im to udowodnić!
 — Udowodnij, udowodnij! Ucieszyłabym się bardzo, słysząc, że nie jesteś kłamcą i zdrajcą! Powiedz mi, czem możesz to udowodnić, ażebym zawiadomiła o tem brata Winnetou!
 — Niech po to przyjdzie sam do mnie.
 — Tego nie zrobi.
 — To się nie dowie. Nie przywykłem żebrać dla siebie przyjaźni, ani porozumiewać się przez posłów z ludźmi, którzy do mnie przyjść nie chcą.
 — Jacy z was wojowników twardzi ludzie! Byłabym ci tak chętnie przyniosła przebaczenie Winnetou; ale ty go nie otrzymasz.
 — Nie potrzebuję przebaczenia, bo nie popełniłem nic takiego, coby musiano dopiero darować. Poproszę cię o inną przysługę.
 — O jaką?
 — Gdybyś jeszcze raz była u Sama Hawkensa, to pociesz go odemnie, gdyż będziemy wolni, skoro tylko ja wyzdrowieję.