Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/038

—   288   —

jąc nas ustawicznie, stała jego siostra. Zatrzymał się ze mną przed nią i powiedział:
 — Nszo-czi widzi tu dzielnego wojownika, który wyswobodził potajemnie mnie i ojca, kiedy Keiowehowie do drzew nas przywiązali. Niechaj mu podziękuje!
 Po tych słowach przycisnął mnie do siebie i pocałował w oba policzki. Ona natomiast podała mi rękę i rzekła tylko jedno słowo:
 — Przebacz!
 Miała mi podziękować, a tymczasem prosiła o przebaczenie! Dla czego? Zrozumiałem ja dobrze. Wyrządziła mi w duszy krzywdę. Jako ta, która mnie pielęgnowała, powinna była znać mnie lepiej niż drudzy, a mimoto, gdy dla podstępu udawałem tchórzostwo, uwierzyła, że to jest prawda. Uważała mnie za bojaźliwego, niezgrabnego mazgaja i naprawienie tego było dla niej rzeczą ważniejszą od podziękowania, którego się Winnetou od niej domagał. Uścisnąłem jej rękę i odrzekłem:
 — Nszo-czi przypomina sobie zapewne wszystko, co jej powiedziałem. Teraz to nastąpiło. Czy moja siostra wierzy od teraz we mnie?
 — Wierzę mojemu białemu bratu!
 Tangua stał nieopodal, a wściekłość przebijała się w jego twarzy wyraźnie. Przystąpiłem doń i zapytałem patrząc mu ostro w oczy:
 — Czy wódz Keiowehów, Tangua, jest kłamcą, czy też miłuje prawdę?
 — Chcesz mnie obrazić? — wybuchnął.
 — Nie, pragnę tylko wiedzieć, co mam o tobie sądzić. Odpowiadaj więc!
 — Niech Old Shatterhand wie, że kocham prawdę.
 — Zobaczymy! W takim razie dotrzymujesz słowa, ilekroć coś obiecasz?
 — Tak.
 — Tak też być musi, bo kto nie czyni tak, jak powie, godzien jest pogardy. Czy pamiętasz jeszcze, co mi przyrzekłeś?
 — Kiedy?