Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/052

—   302   —

czyciela Winnetou i dla tego nie umrze tylko wskutek kilku męczarni, lecz wojownicy spróbują na nim po kolei wszystkich mąk, jakie znamy.
 — To być nie powinno; to nieludzkie!
 — On na to zasłużył!
 — Czy mogłabyś patrzeć na to?
 — Tak.
 — Ty, dziewczyna?
 Długie jej rzęsy opadły na oczy. Spuściła na kilka chwil wzrok ku ziemi, potem podniosła go, spojrzała mi w twarz poważnie, prawie z wyrzutem i rzekła:
 — Ty się temu dziwisz?
 — Tak. Kobieta nie powinna znieść takiego widoku.
 — Czy tak jest u was?
 — Tak.
 — Rzeczywiście?
 — Tak.
 — Mówisz nieprawdę, a kłamcą przecież nie jesteś, gdyż wypowiadasz ją nie naumyślnie, lecz nieświadomie. Ty się mylisz.
 — Więc ty twierdzisz coś przeciwnego?
 — Tak.
 — W takim razie znasz chyba lepiej odemnie nasze kobiety i dziewczęta!
 — A może ty ich nie znasz! Gdy wasi zbrodniarze stają przed sędzią, to drugim wolno tego słuchać. Tak?
 — Tak jest.
 — Opowiadano mi, że tam bywa więcej słuchaczek niźli słuchaczy. Czy tam jest miejsce dla skwaw? Czy to ładnie z jej strony, że ściąga ją tam ciekawość?
 — Nie.
 — A gdy u was tracą mordercę, gdy go wieszają, lub głowę mu ucinają, czy niema przytem białych niewiast?
 — Tak bywało dawniej.
 — A teraz im zakazano?
 — Tak.
 — A mężczyznom także?