Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/055

—   305   —

innym. — Inczu-czuna i Winnetou nie będą zadowoleni z twego przybycia.
 — Czy będą się na mnie gniewali?
 — Nie. Nie życzą sobie tego, ale ci nie zakażą; jesteś nam bratem.
 — Więc pójdę, a oni mi to wybaczą.
 Wyszedłszy z nią na platformę, zastałem tam Sama Hawkensa. Palił krótką sawannową fajeczkę, ponieważ także dostał tytoniu.
 — Teraz jest całkiem inna rzecz, sir — rzekł, krząkając z zadowoleniem. — Być najpierw jeńcem, a potem grać wielkiego pana, to chyba różnica. Jakżeż wam w nowych warunkach?
 — Dziękuję, dobrze — odrzekłem.
 — Mnie także doskonale. Wódz nas sam obsługiwał. To przecież ładnie, jeśli się nie mylę.
 — Gdzie teraz Inczu-czuna?
 — Poszedł znowu nad rzekę.
 — Czy wiecie, co tam teraz się dzieje?
 — Domyślam się.
 — No, co?
 — Czułe pożegnanie z miłymi Keiowehami.
 — To mniej.
 — A cóż?
 — Męczą Rattlera.
 — Męczą Rattlera? A nas tutaj zaprowadzili? Ja muszę być także przytem! Chodźcie, sir, zejdźmy tam prędko!
 — Powoli! Czy potraficie patrzeć na takie sceny i dreszcz was nie odpędzi?
 — Patrzeć? Dreszcz? Jaki z was jednak greenhorn, kochany sir! Gdy zabawicie dłużej na Zachodzie, nie będziecie myśleli o dreszczach. Ten drab na śmierć zasłużył i tracą go na sposób indyański.
 — Ależ to okrucieństwo!
 — Pshaw! Nie mówcie o okrucieństwie w wypadku takiego osobnika! Umrzeć przecież musi! A może się i na to nie godzicie?