Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/067

—   317   —

Na to Inczu-czuna zarządził przerwę i zawezwał mnie:
 — Niechaj mój młody biały brat pójdzie do niego i zapyta, czemu tak krzyczy. Noże nie sprawiły mu jeszcze chyba wielkiego bolu.
 — Chodźcie tu, sir, chodźcie tu! — wołał Rattler.— Chcę z wami mówić!
 Poszedłem i zapytałem:
 — Czego sobie życzycie?
 — Powyjmujcie mi z rąk i nóg noże!
 — Tego mi nie wolno.
 — Ależ ja umrę od tego, któżby wytrzymał tyle ran?
 — To szczególne! Czy sądziliście, że będziecie mogli żyć?
 — A przecież wy żyjecie!
 — Ja nie zamordowałem nikogo!
 — Jam temu nie winien, że to zrobiłem! Wszak wiecie, że byłem pijany!
 — Czyn pozostaje ten sam. Ostrzegałem was często przed wódką. Nie słuchaliście i teraz musicie ponieść skutki tego.
 — Jesteście zimnym, nieczułym człowiekiem! Wstawcie się za mną!
 — Już to zrobiłem. Powiedzcie: „pardon,“ a umrzecie szybko, a nie wśród powolnych męczarni.
 — Umrę szybko! Ależ ja nie chcą umrzeć! Ja pragnę żyć, żyć, żyć!
 — To niemożliwe.
 — Niemożliwe? A więc niema ratunku?
 — Nie.
 — Niema? Żadnego, żadnego, żadnego?
 Ryczał to na całe gardło i wszczął potem taki lament i jęki, że, nie mogąc koło niego dłużej wytrzymać, oddaliłem się.
 — Zostańcie, sir, zostańcie przy mnie, — krzyknął za mną — bo znowu zaczną!
 Na to huknął nań wódz:
 — Nie wyj dłużej, ty psie! Jesteś smrodliwym kujotem, którego żaden wojownik bronią swoją nie dotknie.