Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/071

—   321   —

oraz, że pragnie umrzeć za Winnetou. Wielki Duch spełnił to jego życzenie w niewiele minut potem.
 — Dlaczego chciał umrzeć za mnie? — zapytał zdziwiony młody wódz.
 — Ponieważ ciebie kochał, a nadto z innego powodu, o którym powiem ci później. Śmierć jego miała być pokutą.
 — Kiedy umierał, leżąc na mojem sercu, mówił do ciebie językiem, którego nie rozumiałem. Jaki to był język?
 — Nasza mowa ojczysta.
 — Czy mówił wówczas o mnie?
 — Tak.
 — A co?
 — Prosił mnie, bym ci wiernym pozostał.
 — Żebyś... mnie... wiernym... pozostał? Wszak ty mnie jeszcze nie znałeś!
 — Znałem cię, gdyż widziałem cię przedtem, a kto na Winnetou popatrzy, ten wie, kogo ma przed sobą. Zresztą on mówił mi o tobie.
 — A co ty jemu odpowiedziałeś?
 — Obiecałem spełnić to życzenie.
 — To było jego ostatnie życzenie w życiu, a ty zostałeś jego spadkobiercą. Ślubowałeś mu wierność dla mnie, chroniłeś mnie, strzegłeś i oszczędzałeś, a tymczasem ja ścigałem ciebie, jak wroga. Pchnięcie nożem, jakie ci zadałem, byłoby dla każdego innego śmiertelnem, ale twoje silne ciało wytrzymało. Jestem wielkim, wielkim twoim dłużnikiem. Bądź moim przyjacielem!
 — Jestem nim już od dawna.
 — Moim bratem!
 — Z całego serca.
 — W takim razie zawrzemy przymierze nad grobem tego, który duszę moją oddał twojej! Odeszła od nas szlachetna blada twarz, a przed rozstaniem się przyprowadziła nam drugą, równie szlachetną. Niechaj krew moja będzie twoją krwią, a twoja krew moją krwią!