Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/082

—   330   —

 — Czy mój brat Old Shatterhand zapomni, że byliśmy jego wrogami?
 — To się już stało — odrzekłem.
 — Ale jednego nigdy nie przebaczysz.
 — Czego?
 — Obelgi, którą ci wyrządził mój ojciec.
 — Kiedy?
 — Gdyśmy cię po raz pierwszy zobaczyli.
 — Ach, to, że mi w twarz plunął?
 — Tak.
 — Czemuż nie mógłbym tego przebaczyć?
 — Bo ślinę można zmyć tylko krwią tego, który ją wypluł.
 — Niech się Winnetou o to nie troszczy. I to już jest zapomniane.
 — Mój brat powiada coś, w co ja nie mogę uwierzyć.
 — Wierz mi. Udowodniłem już dawno, że o tem nie pamiętam.
 — Czem?
 — Tem, że twemu ojcu, Inczu-czunie, nie wziąłem tego bynajmniej za złe. A może sądzisz, że Old Shatterhand pozwoli sobie w twarz plunąć i nie odpowie na to pięścią, jeśli to za obelgę uważa?
 — Tak, dziwiliśmy się później, że tego nie uczyniłeś.
 — Ojciec mojego Winnetou nie mógł mnie obrazić. Otarłem ślinę, a potem przebaczyłem i zapomniałem. Nie mówmy już o tem!
 — A jednak ja muszę do tego wrócić. Jestem do tego obowiązany jako względem brata.
 — Czemu?
 — Musisz się dopiero zapoznać ze zwyczajami naszego narodu. Żaden z wojowników nie przyzna się chętnie do błędu, a tem mniej wódz. Inczu-czuna wie, że nie miał słuszności, lecz nie wolno mu prosić cię o przebaczenie. Dla tego polecił mi z tobą pomówić. Winnetou prosi cię zamiast ojca.