Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/084

—   332   —

 — Dlatego widzieliśmy cię u... u...
 Bolało go przecież, że musiał to słowo wymówić. Ja dokończyłbym za niego.
 — U ziemiokradów?
 — Sam to powiedziałeś. Zrobiłeś to, by się wzbogacić. Czy sądzisz, że bogactwo rzeczywiście uszczęśliwia?
 — Tak.
 — To się mylisz. Złoto unieszczęśliwiło tylko czerwonych. Z powodu złota jedynie wypierają nas biali jeszcze ciągle z kraju do kraju, z miejsca na miejsce tak, że wyginiemy zwolna, ale napewno. Złoto jest przyczyną naszej śmierci. Niech mój brat go nie pożąda!
 — Ja też złota nie pożądam.
 — Nie? A przecież przyznałeś się, że szukasz szczęścia w bogactwie.
 — Tak, to prawda, ale są bogactwa rozmaitego rodzaju, bogactwo złota, mądrości, doświadczenia, zdrowia, czci, sławy, oraz łaski u Boga i ludzi.
 — Uff, uff! Jak to pojmujesz? A jakiegoż ty pragniesz bogactwa?
 — Ostatniego.
 — Łaski u Boga? W takim razie jesteś bardzo pobożnym i wiernym chrześcijaninem!
 — Czy jestem dobrym chrześcijaninem, tego nie jestem pewny, o tem wie tylko Bóg, ale chciałbym nim być.
 — Więc nas uważasz za pogan?
 — Nie. Wy czcicie Wielkiego Ducha i nie modlicie się do bożków.
 — Spełnij mi zatem jedną prośbę!
 — Chętnie, a jaką?
 — Nie mów do mnie o wierze! Nie staraj się mnie nawrócić! Ja bardzo, bardzo cię kocham i żałowałbym, gdyby nasze przymierze zostało zerwane. Jest tak, jak mówił Kleki-petra. Wiara twoja może być prawdziwą, ale czerwoni ludzie nie zdołają jej zrozumieć. Gdyby chrześcijanie nie tępili nas i nie wypierali, uważalibyśmy ich za ludzi dobrych, a ich naukę za najlepszą. Wówczas znaleźlibyśmy czas i miejsce na nauczenie się tego, co