Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/094

—   342   —

wszystkiego, ale twój ślad jest w powietrzu. Jak go znajdzie?
 — Znajdzie. Mój brat Winnetou powiedział mi, że Old Shatterhanda nie można już wywieść w pole. Czemu teraz zmienia swe zdanie o nim?
 — Bo dziś ma najtrudniejsze zadanie, jakie wogóle być może. Oko jego wyśledzi trop każdy, ale twój da się tylko myślą odczytać, a tego on jeszcze się nie nauczył.
 — A jednak przyjdzie, ponieważ potrafi wszystko, wszystko, co zechce.
 Wyszeptała tylko te słowa, a jednak mimoto przebijała się w nich taka wiara i ufność, że mogłem z tego być dumnym.
 — Tak, pierwszy raz spotykam człowieka, który tak wyznaje się we wszystkiem. Jednego tylko spełnić nie potrafi, dlatego Winnetou bardzo żałuje.
 — Cóż to takiego?
 — Życzenie, które mamy wszyscy.
 Właśnie postanowiłem był ukazać się, gdy wtem Winnetou wspomniał o jakiemś życzeniu. Czyż mogłem czegoś odmówić tym kochanym, poczciwym, ludziom! Mieli jakieś życzenie, a nie wyjawili mi go, przypuszczając, że go nie spełnię. Może właśnie byłbym się teraz dowiedział czego o niem? Nie odezwałem się więc i nadsłuchiwałem dalej.
 — Czy mój brat, Winnetou, mówił już z nim o tem? — spytała Nszo-czi.
 — Nie — odrzekł zapytany.
 — A nasz ojciec, Inczu-czuna, także nie?
 — Nie. Chciał mu to powiedzieć, lecz ja nie dopuściłem do tego.
 — Dlaczego? Nszo-czi kocha tę bladą twarz tak bardzo, a jest córką najwyższego wodza Apaczów!
 — Tak, jest nią i czemś jeszcze więcej. Każdy czerwony wojownik i każda blada twarz byłaby szczęśliwą, mając ją za żonę, tylko nie Old Shatterhand.
 — Skąd mój brat, Winnetou, o tem wie, skoro z nim o tem nie mówił?