Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/095

—   343   —

 — Stąd, że go znam. On nie jest takim, jak inni biali; dąży do rzeczy wyższych. On nie pojmie Indyanki za żonę.
 — Czy tak powiedział?
 — Nie.
 — Czy serce jego należy do jakiej białej?
 — Także nie.
 — Czy jesteś tego pewny?
 — Mówiliśmy o białych kobietach i wywnioskowałem z jego słów, że serce jego dotąd śpi.
 — To obudzi się dla mnie.
 — Niechaj się moja siostra nie łudzi! Old Shatterhand myśli i czuje inaczej, niż sobie wyobrażasz. Jeśli sobie skwaw wybierze, to będzie ona wśród kobiet tem, czem on wśród mężczyzn.
 — Czyż ja taką nie jestem?
 — Wśród czerwonych dziewcząt nikt nie dorówna mej pięknej siostrze! Ale co ty widziałaś i o czem słyszałaś? Znasz życie kobiet ludów czerwonych, ale nie masz pojęcia o tem, czego się musi uczyć i co musi wiedzieć biała kobieta. Old Shatterhand nie patrzy na blask złota i piękność oblicza; pożąda on rzeczy innych, których nie znajdzie u dziewcząt czerwonych.
 Indyanka spuściła głowę i zamilkła. Brat pogłaskał ją po twarzy pieszczotliwie i powiedział:
 — Boli mnie to, że ranię serce mej dobrej siostry, ale Winnetou zawsze mówi prawdę, a może znajdzie drogę, na której Nszo-czi dojdzie do swego celu.
 Na to podniosła ona szybko głowę i zapytała:
 — Jaka to droga?
 — Droga do miast bladych twarzy.
 — Tam mam się udać?
 — Tak.
 — Na co?
 — Aby się nauczyć tego, coby twoją wartość podniosło do tego stopnia, aby Old Shatterhand mógł cię pokochać.
 — W takim razie chcę się tam udać rychło, jak najrychlej! Czy mój brat, Winnetou, spełni mi jedną prośbę?