Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/099

—   347   —

 — Sir, czy znacie człowieka, stojącego teraz przed wami?
 — Hm! — odrzekłem — Zobaczę!
 Wziąłem go za barki, obróciłem, przypatrzyłem mu mu się ze wszystkich stron i zawyrokowałem:
 — Zdaje mi się, że to naprawdę Sam Hawkens, jeśli się nie mylę!
 — Yes mylord! Nie mylicie się! Jestem nim we własnej osobie. Czyście zauważyli co na mnie?
 — Nowiuteńkie ubranie!
 — No, przecież!
 — Dzięki komu przyszliście do tej własności?
 — Dzięki skórze niedźwiedziej, którą mi darowaliście.
 — To widzę, Samie, ale ja chcę znać osobę, od której dostaliście ubranie.
 — Osobę? Hm! Ach tak! Tak, osoba, sir! To jest taka rzecz... To właściwie nie jest osoba.
 — A cóż?
 — Osóbka.
 — Jakto?
 — No, czyż nie znacie pięknej Kliuny-ai?
 — Nie. Kliuna-ai znaczy księżyc. Czy to skwaw, czy dziewczyna?
 — Jedno i drugie, albo raczej żadne z dwojga.
 — A zatem babka?
 — Nonsens! Jeśli jest skwaw i dziewczyną, albo ani jednem, ani drugiem, to musi być oczywiście wdową. Jest wdową po Apaczu, który zginął w ostatniej walce z Keiowehami.
 — A wy ją chcecie pocieszyć?
 — Well, sir! — potwierdził. — Życzę jej dobrze, wpadła mi nawet w oko, a raczej w oboje oczu.
 — Ależ Samie, to Indyanka!
 — I cóż z tego? Ożeniłbym się nawet z murzynką, gdyby czarna nie była. Zresztą Kliuna-ai jest doskonałą partyą.
 — Dlaczego?
 — Bo w całem plemieniu najlepiej garbuje skórę.