Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/102

—   350   —

 — Byłem znów u niej i oświadczyła mi, że zrobiła ubranie tylko na rozkaz Winnetou.
 — Więc nie z miłości?
 — Zdaje się, że nie. Potem zapytała, co jej dam za wygarbowanie skóry. Utrzymuje, że robiła to na moje zamówienie.
 — A więc żąda zapłaty!
 — Yes! Czy to objaw miłości?
 — Nie wiem. Nie mam doświadczenia w takich sprawach. Dzieci kochają rodziców, a mimo to muszą rodzice wszystko za nie płacić. Może to właśnie objaw wzajemności ze strony waszej pełni księżycowej.
 — Pełni? Hm! To także możliwe, że to ostatnia kwadra. A więc nie zabierzecie mnie z sobą?
 — Winnetou chce ze mną samym wyjechać.
 — To ja się nie sprzeciwiam.
 — Zniszczylibyście sobie nowe ubranie, kochany Samie!
 — Prawda! Plamy z krwi nie są stosowne dla takiego stroju.
 Odszedł, ale znów się odwrócił i zapytał:
 — Czy wam się nie zdaje, że moje stare ubranie było jednak o wiele praktyczniejsze?
 — Być może.
 — Nie tylko może, lecz nawet prawdopodobnie.
 Na tem się na razie skończyło, ale następnych dni chodził Sam coraz bardziej zamyślony i coraz mniej mówił. Księżyca ubywało widocznie. Aż raz ujrzałem go wychodzącego z domu w starem ubraniu.
 — Cóż to Samie? — zapytałem. — Myślałem, że zdjęliście, lub wedle słów waszych „wyrzuciliście“ nawet to ubranie.
 — Tak też było.
 — A jednak odszukaliście je znowu.
 — Yes!
 — Ze złości?
 — Naturalnie! Jestem poprostu wściekły!
 — Na ostatnią zmianę księżyca?