Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/103

—   351   —

 — Zrobił się nów. Nie mogę patrzyć na tę Kliunę-ai!
 — A więc dobrze wam wywróżyłem!
 — Tak. Stało się zupełnie to, co przepowiedzieliście. Zresztą pewna okoliczność przytem doprowadziła mnie do wściekłości.
 — Czy wolno wiedzieć, jaka?
 — Wam powiem. Byłem znów u niej wczoraj. W ostatnich dniach źle się ze mną obchodziła, nie spoglądała na mnie prawie i odpowiadała mi zawsze bardzo krótko. Otóż siedziałem przy niej, oparłszy głowę o pal drewniany. Była w nim widocznie drzazga, o którą zaczepiła mi się czupryna. Wstaję, coś mię gwałtownie szarpnęło a czcigodną czaszkę, odwracam się i co widzę, sir... co widzę!
 — Perukę zapewne?
 — Tak, peruka zawisła na słupie, a kapelusz, zerwany z głowy, upadł na ziemię.
 — No, a dawna pełnia w nów się zamieniła?
 — Najzupełniej. Stanęła, wytrzeszczyła na mnie oczy, jak... jak na człowieka, pozbawionego włosów na głowie.
 — A potem?
 — Potem krzyczała i wyła, jakby sama dostała łysiny.
 — A wkońcu?
 — Wkońcu? No, nów z tego się zrobił. Wypadła na dwór i nie pokazała się później.
 — Może wzejdzie wam niebawem jako pierwsza kwadra, lub pełnia!
 — Nie! Kazała mi to już powiedzieć.
 — Co?
 — Żebym nie przychodził już do niej. Głupim zwyczajem chce mieć męża z włosami na głowie. Czyż to nie jest w najwyższym stopniu naiwne?
 — Hm!
 — Tutaj niema co hmkać, sir! Gdy kobieta wychodzi za mąż, powinno jej być wszystko jedno, czy jej mąż ma włosy na głowie, czy w peruce, jeśli się nie