Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/105

—   353   —

 — A więc brat mój nie pojąłby nigdy Indyanki taką, jak jest, za żonę?
 — Nie.
 — A czy to bardzo trudno zostać chrześcijanką?
 — Wcale nie.
 — Czy taka skwaw może jeszcze czcić swego ojca, niechrześcijanina?
 — Tak. Nasza religia wymaga od każdego dziecka czci i uszanowania dla rodziców.
 — Jaką skwaw wolałby brat mój, czerwoną, czy białą?
 Czy miałem się przyznać, że białą? Nie, gdyż to byłoby go obraziło, dlatego odpowiedziałem:
 — To się nie da ogólnie powiedzieć. To zależy od głosu serca, którego się słucha bez względu na barwę ukochanej. W obliczu Wielkiego Ducha wszyscy są sobie równi, a ci, którzy sobie odpowiadają i są dla siebie przeznaczeni, sami zawsze się znajdą.
 — Howgh! Oni się znajdą, jeśli się dla siebie nadają. Brat mój powiedział, jak zawsze, słusznie i dobrze.
 Na tem wyczerpaliśmy ten temat podług mej myśli, jak mi się zdawało. Z zupełnie jasnym zamiarem położyłem nacisk na to, że Indyanka musi się nawrócić na wiarę chrześcijańską, chcąc zostać żoną białego. Życzyłem Nszo-czi najlepszego i najszlachetniejszego wojownika lub wodza, ja jednak nie przybyłem na dziki Zachód po czerwoną skwaw. Nie myślałem nawet dotąd o białej. Plan mego życia wykluczał, jak sobie wtedy wyobrażałem, wogóle małżeństwo.
 O skutku mej rozmowy z Inczu-czuną dowiedziałem się nazajutrz. Sprowadził mnie on na pierwsze piętro, gdzie jeszcze do tego czasu nie byłem. Tam znajdowały się w osobnem pudle nasze narzędzia miernicze.
 — Przypatrz się tym rzeczom, czy której nie brakuje! — wezwał mnie.
 Przekonałem się, że było wszystko, że niczego nie uszkodzono z wyjątkiem kilku zagięć, które sam łatwo mogłem naprawić.
 — Te rzeczy były dla nas lekiem, — powiedział —