Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/106

—   354   —

dlatego przechowaliśmy je tak dobrze. Niech je sobie mój młody biały brat napowrót weźmie na własność.
 Chciałem podziękować za ten dar, ale stary wódz nie przyjął podziękowania i oświadczył:
 — Należały do ciebie, a myśmy je zabrali, bo uważaliśmy ciebie za wroga. Skoro jednak wiemy już teraz, że nam jesteś bratem, musisz otrzymać wszystko, co było twoje. Nie masz za co dziękować. A co teraz z tem zrobisz?
 — Odchodząc stąd, zabiorę je i oddam tym ludziom, od których je wziąłem.
 — A gdzie oni mieszkają?
 — W St. Louis.
 — Znam nazwę tego miasta i wiem, gdzie ono leży. Syn mój Winnetou był tam i opowiadał mi o niem. A zatem chcesz od nas odejść?
 — Tak, choć nie zaraz.
 — Przykro nam będzie. Zostałeś wojownikiem naszego szczepu, a ja nadałem ci nawet władzę i tytuł wodza Apaczów. Sądziliśmy, że zostaniesz u nas na zawsze, jak Kleki-petra, który z nami był aż do śmierci.
 — Moje stosunki są inne, niż jego były.
 — A ty znasz je?
 — O tak! on opowiedział mi wszystko.
 — W takim razie obdarzył cię wielkiem zaufaniem, chociaż widział cię po raz pierwszy.
 — Prawdopodobnie z tego powodu, że pochodziliśmy z jednego kraju.
 — Myślę, że nie tylko dla tego. Rozmawiał z tobą nawet przed śmiercią. Nie rozumiałem słów, bo nie znam tego języka, ale powiedziałeś nam, co to było. Zostałeś z woli Kleki-petry bratem Winnetou, a jednak chcesz go opuścić. Czy to nie sprzeczność?
 — Nie. Bracia nie muszą być ciągle razem; rozchodzą się często dla wykonania rozmaitych zadań.
 — Ale potem widzą się znowu?
 — Tak. Zobaczymy się znowu, bo mnie serce sprowadzi do was napowrót.