Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/147

—   393   —

 — Czy istotnie nazywa się Santer?
 — Ma wiele... wiele... nazwisk.
 — Czem jest właściwie?
 — Także... także... nie wiem.
 — Czy macie tu blizko znajomych, może w którym z portów?
 — Nie... nie.
 — Dokąd jechaliście?
 — Ni... nigdzie. Tam, gdzie pieniądze... zdobycz...
 — A więc byliście rabusiami z zawodu! To straszne! Skąd przyszło wam na myśl napaść na obu Apaczów z dziewczyną?
 — Nug... nuggety.
 — Przecież nie mogliście nic wiedzieć o nuggetach.
 — Chcieliśmy udać się... do... do...
 Zamilkł. Było mu nadzwyczaj trudno odpowiadać, lecz odgadłem, co chciał powiedzieć i spytałem:
 — Słyszeliście, że ci Apacze mają zamiar pójść na Wschód i przypuściliście, że mają z sobą złoto?
 Skinął głową.
 — Postanowiliście więc napaść na nich. Ponieważ zaś przypuszczaliście, że będziemy ostrożni, przeto pojechaliście dobry kawał naprzód, a zawróciliście dopiero wówczas, kiedy sądziliście, żeśmy się już uspokoili.
 Skinął znów głową.
 — Potem pojechaliście za nami. Czy podsłuchaliście nas wieczorem?
 — Tak, Santer.
 — A więc to był sam Santer! Czy powiedział wam, co usłyszał?
 — Apacze... Nugget-tsil... zabrać nuggety... rano...
 — Zupełnie tak, jak się domyślałem. Potem ukryliście się w zaroślach i śledziliście nas z drzew, aby się dowiedzieć, gdzie Apacze zbierają nuggety?
 Zamknął oczy i nie odpowiedział.
 — A może postanowiliście napaść na nich podczas powrotu, aby...