Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/154

—   400   —

 — Nie, lecz westman powinien znać to.
 — Na co?
 — Bo mu się to może nieraz bardzo przydać.
 — Jakto?
 — Zobaczycie to później. Gdy znajdę jakie ślady konia, porównam je z tym rysunkiem.
 — Ah! Hm! Słusznie! To wcale niezłe! Czy przejęliście to także z książek?
 — Nie.
 — A skąd?
 — Ten pomysł przyszedł mi sam.
 — Więc są istotnie pomysły, którym to sprawia przyjemność, że do was przychodzą. Nie byłbym przypuścił, hi! hi! hi!
 — Pshaw! U mnie im chyba lepiej, niż pod waszą peruką, mój Samie!
 — To słuszne, to słuszne! — zawołał Dick Stone. — Nie pozwólcie mu na nic już więcej! Widać to z każdą chwilą coraz więcej, że przeskoczyliście go już dawno.
 — Milcz! — huknął na niego Sam w komicznym gniewie. — Co ty wiesz o skakaniu, a tem bardziej o przeskoczeniu! To dla mnie obelga, chwytać mnie ciągle za perukę. Dłużej tego nie zniosę!
 — A cóż na to poradzisz?
 — Podaruję ją tobie; w ten sposób jej się pozbędę, a ty się dowiesz, jakie pod nią myśli siedzą. Przyznałem zresztą, że zapatrywanie naszego greenhorna niezłe, powinien był jednak także tym dziesięciu Apaczom, którzy pojechali tamtą stroną, dać taki ładny obraz kopyta.
 — Nie zrobiłem tego, bo uważałem to za niepotrzebne — odpowiedziałem ja.
 — Niepotrzebne? Dlaczego?
 — Bo wątpię, czyby potrafili porównać ślad kopyta z rysunkiem. Zawsze to dzicy, którym daremnie dawać w rękę rysunek. Powtóre jestem pewien, że oni nie natkną się na trop Santera.
 — A ja twierdzę przeciwnie. Nie my, lecz oni go