Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/177

—   423   —

 — Ależ my musimy pojechać za tymi Indsmanami, choćby nie wiem co było.
 — Nie.
 — Co? Chcecie go tak zostawić?
 — Także nie.
 — Jakżeż to się zgadza jedno z drugiem?
 — Tak, że nie pozwolę się tym czerwonym drabom wodzić za nos po sawannie.
 — Za nos? Nie rozumiem was.
 — Przypatrzcie się ich śladom! Kiedy zostawione?
 — Jak się zdaje, przed północą.
 — Ja też tak myślę. Od tego czasu upłynęło około dziesięciu godzin. Czy sądzicie, że zdołamy to dzisiaj nadrobić?
 — Nie.
 — Albo jutro?
 — Także nie.
 — A dokąd zdaniem waszem odjechali?
 — Do swojej wsi.
 — Więc przybędą tam, zanim ich dościgniemy. Czy wyobrażacie sobie może, iż powinniśmy zapuszczać się w terytoryum Keiowehów, aby napaść na jedną wieś i wyswobodzić jednego jeńca?
 — To byłoby szaleństwem.
 — Pięknie! Ja jestem tego samego zdania; nie pojedziemy więc za nimi.
 Na to poskrobał się Stone za uchem i mruknął bezradnie i ze złością:
 — Ależ Sam, Sam, Sam! Co będzie z naszym starym Samem? Przecież nie możemy go opuścić!
 — Nie, tego nie uczynimy; przeciwnie, uwolnimy go nawet.
 — A niech was dyabeł porwie, sir! Ja nie jestem do rozwiązywania takich zagadek. Raz mówicie, że nie pojedziemy za czerwonymi, a zaraz potem twierdzicie, że będziemy się starali uwolnić jeńca. To tak samo, jak gdybyście jednym tchem nazwali osła raz wielbłądem,