Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/199

—   445   —

 — Uff! Wiedzą o tem?
 — Tak.
 — Wobec tego nie możemy już ich zaskoczyć!
 — Oczywiście, że nie.
 — Skoro więc ich napadniemy, przyjdzie do walki, która będzie wymagała dużo krwi, bo Winnetou i Old Shatterhand wystarczą każdy na dziesięciu wojownikow.
 — Tak, to prawda. Śmierć Inczu-czuny i jego córki napełniła ich wściekłością. Kipią zemstą, będą się bronili jak wściekłe psy i drapieżne zwierzęta. Ale mimoto powinni dostać się w nasze ręce. Przynajmniej Winnetou muszę ja na wszelki wypadek pojmać.
 — Czemu jego właśnie?
 — Ze względu na nuggety. On jeden zna prawdopodobnie pokłady tego kruszczu.
 — Nie pokaże ich nikomu.
 — Nawet, gdy go schwytamy?
 — I wtedy nie.
 — Będę go męczył dopóty, dopóki mi tajemnicy nie wyjawi.
 — On mimoto będzie milczał. Ten młody pies Apaczów drwi z wszelkich mąk. Jeżeli zaś wie, że nadchodzimy, będzie się starał umknąć przed nami.
 — O ja wiem, jak się mamy do tego zabrać, żeby go w naszą moc dostać.
 — Skoro wiesz, to nam powiedz!
 — Wystarczy wyzyskać pułapkę, którą oni na nas nastawili.
 — Nastawili pułapkę? Jaką?
 — Chcą nas zwabić do wązkiego przesmyku, gdzie niepodobna się bronić, i tam nas wziąć do niewoli.
 — Uff! Czy mój brat Santer słyszał to wyraźnie?
 — Tak.
 — Czy zna ten przesmyk?
 — Byłem w nim.
 — Opowiedz, jak się o tem dowiedziałeś?
 — Odważyłem się na wiele, na bardzo wiele. Gdyby mnie byli spostrzegli, byłbym poniósł śmierć w męczar-