Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/201

—   447   —

kryjówki i wdał się z nim w rozmowę, którą ja w całości podsłuchałem.
 — Uff! Stał się cud wielki! Winnetou dał się podsłuchać! To było tylko dzięki temu możliwem, że myśli jego nie były przy nas, lecz przy ojcu i siostrze.
 — O, były także i przy nas. Wysłał jednego wojownika na najwyższy szczyt góry, gdzie ten mógł z drzewa spostrzec nasze przybycie.
 — Czy je zauważył?
 — Nie, a przynajmniej mnie nic o tem nie wiadomo. Widzisz więc, jak to dobrze, że pojechałem naprzód. Jako pojedyńczy jeździec uszedłem oka tego szpiega.
 — Tak, postąpiłeś bardzo rozumnie. Mów dalej!
 — Skoro tylko czerwoni konie sprowadzili, nie czekano już dłużej. Opuścili polanę i przenieśli się na drugi jej koniec ku dolinie, prowadzącej w dalszym ciągu do wązkiego i długiego parowu, na którego ściany wspiąć się nie można. Tam miano was zwabić.
 — A więc Winnetou zamierza zamknąć, obsadzić ten parów z obu stron?
 — Tak, ale oczywiście dopiero, gdy wy tam wejdziecie.
 — Wobec tego musi swoich ludzi podzielić. Połowa przejdzie przez parów i zaczeka na nas na jego końcu, a druga połowa ukryje się tymczasem i pójdzie potem za nami.
 — Ja tak samo myślałem.
 — Czy grunt tam skalisty, czy porosły trawą?
 — W parowie skalisty, a przed nim w dolinie trawa.
 — W takim razie zostawi drugi oddział Apaczów ślady, które zauważymy. Bylibyśmy zatem nie wpadli w pułapkę mimo usilnych starań Winnetou.
 — O, przeciwnie! To sprytniejsi hultaje, niż sobie wyobrażasz. Drugi oddział nie został, lecz przejechał także przez parów.
 — Uff! Jakże w ten sposób potrafią nas zamknąć?
 — Ja sobie także to pytanie zadałem i znalazłem tylką jedną odpowiedź, a mianowicie, że ten oddział inną drogą chce się dostać na naszy tyły.