Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/212

—   458   —

 — Czy koniecznem jest dopiero o tem się dowiadywać? Czy nie da się to odgadnąć?
 — Tak, odgadnąć można, ale tą drogą nie uzyskuje się takiej pewności, jak wtedy, gdy się widzi i słyszy. Zresztą wiadomo, że człowiek łatwo się myli.
 — W tym wypadku nie. Keiowehowie nie są dziećmi, lecz dorosłymi wojownikami. Ze wszystkiego, co tu możliwe, zrobią rzecz najmądrzejszą, a tem może być tylko jedno.
 — Odjadą do swojej wsi?
 — Tak. Nie zastawszy ciebie, zobaczą, że zamiaru Santera nie wykonają, dowódca wróci więc do swego planu. Jestem przekonany, że już tutaj na nas nie uderzą.
 — Santer będzie próbował namówić ich do tego.
 — Niewątpliwie, ale go nikt nie posłucha i odjadą.
 — A my? Co my zrobimy? Czy pojedziemy, jak się oni tego spodziewają, za nimi?
 — Albo ich wyprzedzimy!
 — Także dobrze! Będąc przed nimi, możemy ich niespodzianie zaatakować.
 — Tak, moglibyśmy, ale jest coś lepszego. Chcemy pojmać Santera i uwolnić Sama Hawkensa. Droga nasza wiedzie zatem do wsi Tanguy, gdzie się Sam Hawkens znajduje w niewoli, ale to nie musi być ta sama droga, którą obiorą Keiowehowie. Tej właśnie trzeba nam unikać, ponieważ na niej oczekują nas. Tą drogą nie moglibyśmy się posuwać niepostrzeżenie, a to konieczne do wykonania naszego zamiaru.
 — Czy mój brat Winnetou zna wieś Tanguy?
 — Tak.
 — I wiesz całkiem dokładnie, gdzie leży?
 — Tak dokładnie, jak znam położenie własnego puebla. Leży nad Salt Forkiem, dopływem północnego ramienia rzeki Red River.
 — A zatem na południowy wschód stąd?
 — Tak.
 — Więc będą nas oczekiwać z północnego zachodu,