Strona:PL Karol May - Winnetou 02.djvu/243

—   487   —

skoro tylko Sam będzie wolny. Nie będziemy zwlekali z wymianą jeńców. Jak myślicie to zrobić?
 — Powiedzcie mi wy najpierw swe zdanie, kochany Dicku. Jesteście doświadczeńszy odemnie.
 Westman pogładził brodę, bo mu pochlebiła ta pochwała i oświadczył:
 — Za najprostsze uważam posłać pojmanego Keioweha zaraz do Tanguy i donieść mu, gdzie się syn jego znajduje i pod jakim warukiem puścimy go wolno. Cóż ty na to, stary Willu?
 — Hm! — mruknął Parker. — Jeszcze nigdy nie miałeś tak głupiej myśli, jak teraz właśnie.
 — Głupiej! Ja? Do pioruna! Jak to głupiej?
 — Jeśli wyjawimy, gdzie stoimy, wyśle Tangua swoich ludzi, którzy odbiorą nam Pidę, nie dając w zamian Hawkensa. Ja zrobiłbym inaczej.
 — Jak?
 — Pojedziemy z wyspy dobry kawał w głąb preryi, gdzie będziemy mieli wolną okolicę, którą swobodnie obejmiemy okiem. Potem poślemy Keioweha i postawimy za warunek, żeby przyszło tylko dwa, a nie więcej wojowników, którzy przyprowadzą nam Sama, a wezmą sobie Pidę. Gdyby ich nadeszło więcej, by nas pokonać, to ich zobaczymy zdaleka i zabezpieczymy się przed nimi zawczasu.
 — Jabym radził postarać się o większą pewność i nie wysyłać żadnego posłańca — zauważyłem ja.
 — Żadnego? Jakże Tangua się dowie, że jego syn...
 — On się dowie.
 — Od kogo?
 — Odemnie.
 — Od was? Czy sami udacie się do wsi?
 — Tak.
 — Dajcie temu pokój, sir! To niebezpieczne. Zatrzymanoby was natychmiast.
 — Wątpię.
 — Całkiem pewnie, całkiem pewnie!
 — W takim razie Pida byłby zgubiony. Nie widzę