Strona:PL Karol May - Winnetou 03.djvu/198

—   184   —

liśmy, na co ja wydobyłem obie fotografie. Zaledwie je zobaczyli, zawołała sennora:
 — To oni, to oni! Całkiem pewnie! Nieprawdaż, kochany Atanasio?
 — Tak — przyznał caballero — to rzeczywiście oni, sennores. Ci ludzie byli u mnie ubiegłej nocy.
 — Kiedy przyszli i kiedy się oddalili? — zapytał skut.
 — Przybyli późną nocą bardzo znużeni. Spotkał ich jeden z moich wakerów i sprowadził tutaj. Spali bardzo długo i zbudzili się dopiero popołudniu, odjechali dopiero przed trzema godzinami.
 — Pięknie! W takim razie dościgniemy ich jutro z pewnością. W każdym razie ślad ich znajdziemy.
 — Zapewne, sennor. Oni udali się stąd ku Rio Grande, aby przeprawić się przez tę rzekę pomiędzy Rio Moral a Rio las Moras niedaleko wąwozu Eagle. Zresztą usłyszymy o nich jeszcze, gdyż posłałem za nimi kilku wakerów, którzy powiedzą nam całkiem dokładnie, który kierunek oni obrali.
 — Dlaczego wysłaliście ludzi za nimi?
 — Ponieważ owi podróżni odpłacili mi niewdzięcznością za moją gościnę. Posłali do mnie wakera jednej z trzód koni ze zmyśloną wiadomością i ukradli pod jego nieobecność sześć koni, z którymi uszli czemprędzej.
 — Podłość! Więc ci dwaj ludzie nie byli sami?
 — Nie. Była z nimi gromada przebranych żołnierzy, którzy mieli przeprowadzić do Meksyku nowozaciężnych.
 — W takim razie sądzę, że wasi ludzie nie odzyskają koni napowrót, są bowiem za słabi w stosunku do tych złodziei.
 — O, moi wakerowie umieją obchodzić się z bronią, a wybrałem najdzielniejszych.
 — Czy Gibson i Wiliam Ohlert mówili co o swoich planach?
 — Ani słowa. Pierwszy był bardzo wesoły, a drugi bardzo milczący. Zaufałem im zupełnie. Prosili mnie, że-