Strona:PL Karol May - Winnetou 03.djvu/233

—   219   —

 — Mam was pozdrowić od sennora Cortesio w La Grange.
 — Wy go znacie? — wtrącił szybko, nie przeczuwając, że chwyta w zęby bardzo niebezpieczną wędkę.
 — Oczywiście — potwierdził skut. — Jesteśmy przyjaciółmi od dawna. Przybyłem do niego niestety zapóźno i nie zdołałem się z wami zobaczyć, on jednak podał mi kierunek, w którym mamy się udać za wami.
 — Rzeczywiście? W takim razie jesteście niewątpliwie jego przyjacielem. Który kierunek wam wskazał?
 — Bród pomiędzy Las Moras i Rio Moral, a potem przez Baya i Tabal do Chihuahua. Wy zboczyliście oczywiście nieco z tego kierunku.
 — Ponieważ spotkaliśmy naszych przyjaciół Komanczów.
 — Waszych przyjaciół? Ja sądzę, że wojownicy Komanczów są waszymi przeciwnikami.
 Biały zakłopotał się widocznie, wstrząsnął ramionami i kaszlnął, aby dać znak Old Deathowi, ten jednak udał, że nic nie zauważył i mówił dalej:
 — Wy stoicie przecież po stronie Juareza, Komancze zaś walczą za Francuzów.
 Teraz skupił Meksykanin myśli i oświadczył:
 — Sennor, pod tym względem bardzo się mylicie; my także sprzyjamy Francuzom.
 — I prowadzicie ochotników ze Stanów Zjednoczonych do Meksyku?
 — Dla Napoleona.
 — Ach tak! Więc sennor Cortesio zaciąga w szeregi Napoleona?
 — Naturalnie. Dla kogóżby innego?
 — Ja sądzę, że dla Juareza.
 — Ani mu się nie śniło!
 — Pięknie! Dziękuję za to wyjaśnienie, sennor. Możecie wrócić na swoje miejsce.
 Twarz wezwanego drgnęła gniewem. Czy miał pozwolić na to, żeby go ten nieznany człowiek odprawiał jak podwładnego?