Strona:PL Karol May - Winnetou 03.djvu/234

—   220   —

 — Sennor! — rzekł. — Skąd macie prawo w ten sposób do mnie się odzywać?
 — Przy tem ognisku siedzą tylko wodzowie i osoby wybitne.
 — Ja jestem oficerem!
 — Juareza? — spytał skwapliwie Old Death.
 — Tak... nie, nie, Napoleona, jak to już powiedziałem.
 — Aha, teraz wygadaliście się wspaniale. Oficer powinien, zwłaszcza w takich warunkach, lepiej pilnować języka. Skończyłem z wami, możecie odejść.
 Oficer chciał coś jeszcze powiedzieć, ale wódz uczynił ręką ruch rozkazujący na znak, żeby się oddalił, a ten musiał posłuchać.
 — No, cóż na to mój brat? — zapytał Old Death.
 — Jego oskarża twarz — odrzekł Biały Bóbr — ale i to nie jest jeszcze dowodem.
 — Ale jesteś już pewien, że jest oficerem i był u sennora Cortesio.
 — Tak.
 — Musi zatem należeć do partyi, dla której Cortesio zaciąga.
 — Tak jest. Udowodnij mi jednak, że ten człowiek zaciąga w szeregi Juareza, a wtedy będę zadowolony.
 — Oto masz dowód!
 Old Death sięgnął do kieszeni i wydobył paszport, podpisany przez Juareza, rozwinął go i mówił dalej:
 — Chcąc się przekonać, czy Cortesio pracuje dla Juareza, oraz czy wszystkie, przybywające doń, blade twarze są przyjaciółmi Juareza, udaliśmy, że pragniemy służyć w jego szeregach. Cortesio przyjął nas i dał każdemu z nas paszport z podpisem Juareza. Mój towarzysz może ci także swój pokazać.
 Wódz wziął paszport i przypatrzył mu się dokładnie. Zły uśmiech przemknął mu po twarzy, gdy po chwili rzekł:
 — Biały Bóbr nie nauczył się od białych sztuki mówienia na papierze, zna jednak dobrze znak, który tu widzi; to jest totem Juareza. Pomiędzy moimi wo-