Strona:PL Karol May - Winnetou 03.djvu/251

—   237   —

 — Winnetou niema tutaj. Tak twierdzą Topiowie.
 — Może się mylą, może słyszeli o tem od kogoś, kto sam nie wiedział dokładnie.
 — Oni tak twierdzą. To nieprzyjaciele Winnetou i ja im wierzę.
 — Ale jeśli to prawda, że Winnetou był w forcie Inge, to nie mógł jeszcze być na tem miejscu, zebrać swoich wojowników i przejść już na drugą stronę Rio Conchos. Niech mój brat porówna ten krótki czas z długą drogą.
 Wódz pochylił głowę w zadumie. Doszedł widocznie do wyniku, zgodnego ze zdaniem skuta, bo rzekł:
 — Tak, czas był krótki, a droga długa. Zapytamy jeszcze raz Topii.
 Udał się do ogniska, a my za nim. Biali spojrzeli na nas ponuro. Obok nich siedzieli Lange, syn jego i murzyn. Wiliam Ohlert pisał coś na kartce, głuchy i ślepy na wszystko, co dokoła niego się działo. Wrzekomi Topiowie podnieśli wzrok dopiero wtedy, kiedy wódz do nich przemówił temi słowy:
 — Czy moi bracia wiedzą całkiem dokładnie, że...
 Nie dokończył pytania. Ze szczytu skały zabrzmiał trwożny pisk małego ptaka, a zaraz potem krzyk sowy. Wódz i Old Death zaczęli nadsłuchiwać. Jak gdyby dla zabawy wziął Gibson leżącą obok gałąź i pchnął ją w ogień tak, że na krótko mocniej zabłysnął. Chciał to po raz wtóry uczynić, przyczem oczy wszystkich białych zwróciły się z zadowoleniem na niego, ale wtem przyskoczył doń Old Death, wyrwał mu z ręki gałąź i zawołał:
 — Dajcie pokój, sir! Wypraszamy to sobie!
 — Czemu? — spytał Gibson gniewnie. — Czy nie wolno nawet ognia podsycić?
 — Gdy tam w górze odzywa się sowa, nie odpowiada się tu umówionym znakiem.
 — Znakiem? Czyście się wściekli?
 — Tak, jestem tak wściekły, że każdemu, kto się