Strona:PL Karol May - Winnetou 04.djvu/018

—   252   —

bierzesz swoje słowa, niż one brzmią. Trudno więc zaufać temu, co mówisz i obiecujesz.
 — Jeśli mi nie wierzysz, to nie mogę ci dać innego zapewnienia.
 — Daj mi swoją fajkę pokoju i...
 — Uff! — zawołał Indyanin, przerywając Old Deathowi z przestrachem. — Kalumetu wojownik nikomu nie oddaje.
 — A ja wcale jeszcze tem nie byłbym zadowolony. Żądam nietylko kalumetu, lecz także leku.
 — Uff, uff, uff! To niemożliwe!
 — Nie dasz mi tego na zawsze, ani nie darujesz. W chwili pokojowego rozstania się naszego otrzymasz to napowrót.
 — Żaden wojownik nie wypuści z rąk swego woreczka z lekami.
 — A mimoto ja tego żądam. Znam wasz obyczaj. Jeżeli będę miał twój kalumet i lek, będę tobą samym, a każdy nieprzyjazny krok względem nas pozbawiłby was radości wiecznych ostępów.
 — A ja ich nie dam!
 — Wobec tego skończyłem z tobą. Dostaniesz teraz kulę w głowę, a potem zabiorę ci skalp. Będziesz po śmierci moim psem i niewolnikiem. Podniosę potrzykroć lewą rękę, za trzecim razem zaś strzelę, jeśli mnie nie usłuchasz.
 Podniósł rękę raz i drugi, trzymając rewolwer, wymierzony w serce czerwonoskórca. Już trzeci raz podniósł był rękę do połowy, kiedy rzekł Indyanin:
 — Zaczekaj! Czy zwrócisz mi jedno i drugie?
 — Tak.
 — To je dostaniesz. Ja...
 Podniósł ręce, jak gdyby chciał wziąć w nie fajkę i woreczek.
 — Stój! — przerwał mu Old Death. Ręce na dół, bo strzelam. Zaufam ci dopiero wtedy, gdy będę miał te oba przedmioty. Mój towarzysz zabierze je i zawiesi na mojej szyi.