Strona:PL Karol May - Winnetou 04.djvu/041

—   273   —

 — Ale czy wiesz o tem, że nadejdą ich potem jeszcze setki?
 — Winnetou wie o tem. Musiał się przekradać pomiędzy nimi z Dobrym Mężem. Jest ich tylko stu jeszcze. Zamknę ich w tej samej dolinie i zniszczę tak, jak tych, jeśli nie poddadzą się dobrowolnie.
 — Więc postaraj się o to, żeby nie przybyli zawcześnie. Załatw się z tymi, którzy są tutaj, zanim reszta się zjawi!
 — Winnetou nie boi się w żadnym razie, ale będzie się spieszył.
 — Czy masz kogo odpowiedniego do prowadzenia układów z Komanczami?
 — Mam wielu, ale wolałbym, żeby mój brat się tego podjął.
 — Chętnie to zrobię. Podejdę na krótką przestrzeń i przywołam do siebie wodza. Jakie stawiasz warunki?
 — Za każdego zabitego Apacza dadzą po pięć, a za każdego zamęczonego po dziesięć koni.
 — To bardzo tanio, ale odkąd niema wielkich trzód, nie łatwo o konia.
 — Żądamy także zwrotu wszelkiego zagrabionego nam mienia. Nadto muszą nam wydać tyle młodych dziewcząt, ile porwali nam żon i córek. Żon Komanczów nie chcemy. Prócz tego domagamy się zwrotu dzieci, uprowadzonych przez nich. Czy uważasz te warunki za zbyt surowe?
 — Nie.
 — Wkońcu niech oznaczą miejsce, na którem zejdą się wodzowie Apaczów i Komanczów, aby się naradzić nad pokojem, któryby trwał przynajmniej przez trzydzieści lat i zim.
 — Jeśli się na to zgodzą, pogratuluję im szczerze.
 — Tem miejscem może być dolina, w której się teraz znajdują. Tu należałoby także sprowadzić wszystko, co mają nam wydać. Dopóki się to nie stanie, czego żądam, pozostaną Komancze, którzy będą musieli się dziś poddać, u nas w niewoli.