Strona:PL Karol May - Winnetou 04.djvu/077

—   309   —

 — Nie. Obiecałem mr. Bothwellowi, że spotkam się z nim w Algierze, gdzie przebywają jego krewni. Stamtąd zamierzamy zrobić wycieczkę na Saharę.
 — I dać się pożreć lwom i hipopotamom!
 — Pshaw! Hipopotamy nie są mięsożerne i nie żyją na pustyni.
 — Ale lwy!
 — Niema ich także na właściwej Saharze. Zwierzętom potrzeba wody.
 — Ja wiem, że nie piją syropu! Tu idzie jeszcze o inne rzeczy. Prawda, że w Algierze mówi się po francusku?
 — Tak.
 — A wy umiecie?
 — Oczywiście.
 — A na pustyni mówią?
 — Po arabsku.
 — To jednak pójdzie wam kulawo!
 — Nie. Profesor, który mnie uczył języka arabskiego, uchodził za największego arabistę w ojczyźnie.
 — Niech was kaczka kopnie! Ani rusz do was się dobrać! Przypuszczam jednak, że coś was przecież od tej podróży odwiedzie.
 — Co?
 — Pieniądze.
 — O, te mam.
 — Oho!
 — Tak! Bonanca przyniosła mi sporo, a od bankiera Ohlerta otrzymałem także pokaźne wynagrodzenie, nie licząc pensyi, wysłanej mi przez John Taylora.
 — To lećcie sobie, lećcie na swoją Saharę! — zawołał z gniewem. — Nie potrafię pojąć człowieka, którego tam coś ciągnie! Piasek, nic tylko piasek i miliony pcheł pustynnych! Tu byłoby wam o wiele lepiej. Rozchodzimy się na zawsze, bo kto wie, czy zobaczymy się kiedy.
 Mr. Henry biegał szybko wielkimi krokami po pokoju, mruczał coś gniewnie i wymachiwał obydwiema