Strona:PL Karol May - Winnetou 04.djvu/086

—   318   —

więc, że oko moje spoczywało na nim z żywem zaciekawieniem.
 Jechał o pół długości końskiej naprzód, a blask chylącego się ku widnokręgowi słońca oblewał go złotymi promieniami. Był „śniady i piękny“ jak mówi Pismo Święte o Dawidzie. W jego oryginalnych rysach tkwiła obok młodocianej miękkości pewna moc wyrazu i silna energia woli, w postawie zaś i w każdym ruchu wyrażała się samoistność i pewność siebie, zakazująca wyraźnie traktowania go jak dziecka, choć nie mógł liczyć więcej nad lat szesnaście.
 Mimowolnie przypomniałem sobie czytane dawniej opowiadania i historye o odwadze, jaką tu w „far west“ odznaczają się nawet dzieci, a samoistność jego odnosiła się zapewne nietylko do jego charakteru, lecz i materyalnych stosunków, gdyż nie byłby mnie pytał o cenę konia.
 Wtem ściągnął cugle.
 — Czy zmierzacie do New Venango, sir?
 — Tak.
 — I przybywacie oczywiście z sawanny?
 — Jakto chyba po mnie widzicie.
 — Ale nie jesteście westmanem!
 — Czy cieszycie się wzrokiem tak bystrym, że to poznajecie natychmiast?
 — Jesteście Niemiec.
 — Tak. Czy wymowa moja angielskiego języka świadczy, że jestem cudzoziemiec?
 — Trochę. Jeśli wam to na rękę, to pomówimy naszym ojczysty językiem!
 — Co, wy jesteście z tej samej ojczyzny?
 — Ojciec mój jest Niemcem. Ja urodziłem się nad Quicourt. Matka moja była Indyanką z plemienia Assineboinów.
 To wyjaśniło mi odrazu szczególny krój jego twarzy, oraz ciemną barwę cery. Matka zatem umarła, a ojciec żył. Natknąłem się tu prawdopodobnie na szczególniejsze