Strona:PL Karol May - Winnetou 04.djvu/122

—   352   —

nas cisza, zaczęliśmy przystawać od czasu do czasu i nadsłuchiwać.
 I to przez długi czas pozostało bez skutku. Już mieliśmy zawrócić, przypuszczając, że Old Firehand będzie przy pociągu, kiedy doleciało nas zdala wołanie.
 — To musi być brat Old Firehand, gdyż umykający Ponkowie nie zdradziliby się okrzykami — rzekł Winnetou.
 — Takie i moje zdanie — odparłem. — Pośpieszmy tam prędko!
 Pobiegliśmy równocześnie, ale Winnetou na północ, a ja na wschód. Dlatego zatrzymaliśmy się natychmiast, a Apacz rzekł:
 — Czemu brat mój tam się skierował? To było na północy.
 — Nie, na wschodzie. Słuchaj!
 Okrzyk się powtórzył, ja zaś dodałem:
 — To na wschodzie. Słyszę całkiem wyraźnie.
 — Na północy; mój brat się myli powtórnie.
 — A ja jestem pewien swego ucha. Old Firehand znajduje się w niebezpieczeństwie i nie mamy czasu na sprawdzenie omyłki. Niech mój brat idzie na północ, a ja na wschód. Jeden z nas natrafi wtedy napewno na niego.
 — Niech tak będzie!
 Z temi słowy pobiegł Winnetou, który nie mylił się zresztą nigdy w tych sprawach, w swoim, ja zaś w moim kierunku. Wkrótce przekonałem się, że słuszność była po mojej stronie, gdyż wołanie zabrzmiało znowu i to o wiele wyraźniej, niż poprzednio. Niebawem ujrzałem grupę walczących ludzi.
 — Przybywam, Old Firehand, przybywam! — krzyknąłem, pędząc większymi skokami.
 Zobaczyłem grupę wyraźniej. Old Firehand klęczał na ziemi i bronił się przeciwko trzem nieprzyjaciołom, zabiwszy już trzech poprzednio. Byli to ci, którym zabraliśmy konie. Każdy cios mógł go życia pozbawić, a ja byłem jeszcze o pięćdziesiąt kroków. To też zatrzymałem się i wymierzyłem z nabitego poprzednio sztućca.