Strona:PL Karol May - Winnetou 04.djvu/203

—   425   —

przyjść w posiadanie jakiej broni, oraz dotrzeć do zwierząt, mogła się nam udać ucieczka.
 — Czy widzicie co, sir? — prychał Sam.
 — Co?
 — Hm, tego starego tam, tarzającego się wygodnie w trawie?
 — Widzę.
 — I to, co tam się opiera o kamień?
 — Również.
 — Hi! hi! hi! Stawia staremu coonowi tak wygodnie pukawkę na drodze! Jeśli rzeczywiście nazywam się Sam Hawkens, to musi to być Liddy, jak sądzę, a worek z kulami pewnie ma także ten człowiek!
 Nie zważałem zbytnio na radość starego, gdyż Paranoh zajął całą moją uwagę. Niestety nie zrozumiałem, co mówił do jeńców, i upłynęło sporo czasu, zanim od nich odszedł, ale usłyszałem jego ostatnie słowa, wymówione donośnie. One wystarczyły mi do wyjaśnienia sobie całej treści jego przemówienia.
 — Przygotuj się, Pimo! Pal właśnie w ziemię wbijają, a ty — dodał, zwracając do Harrego wzrok, pełen nienawiści — przypieczesz się obok niego!
 Dał znak swoim ludziom, żeby pojmanych zabrali na plac, gdzie Indyanie obsiedli znowu jasno płonące ognisko, i oddalił się potem w wyprostowanej, pełnej godności, postawie.
 Teraz zależało wszystko od szybkiego działania, gdyż gdyby ich zawleczono w środek zgromadzenia, nie byłoby nadziei wydobycia ich stamtąd.
 — Samie, czy wam można zaufać? — spytałem.
 — Hm, nie wiem, skoro i wy nie wiecie. Musicie spróbować, jak mi się zdaje.
 — Wy weźmiecie prawego, a ja lewego, a potem czemprędzej przeciąć rzemienie.
 — A potem do Liddy, sir!
 — Czyście gotowi?
 Skinął głową z wyrazem, z którego przebijała się radość z powodu zamierzonego figla.