Strona:PL Karol May - Winnetou 04.djvu/215

—   437   —

 — Wy? Hm! A skąd?
 — O trzy dni drogi stąd, gdzie jest jego obóz, o którym zapewne słyszeliście.
 — Był raz tutaj niejaki Dick Stone z orszaku Old Firehanda i mówił, że musi mniej więcej tyle czasu jechać, aby się do niego dostać.
 — Dick Stone już nie żyje. Żal mi go, bo był moim przyjacielem.
 — Może być, ale ja wam nie ufam, gdyż macie czerwonego przy sobie, a obecne czasy nie nadają się do tego, żeby wpuszczać do siebie ludzi tej barwy.
 — Jeśli ten Indyanin do was przyjdzie, to będziecie musieli uważać to za zaszczyt, gdyż to jest Winnetou, wódz Apaczów.
 — Winnetou? Do stu piorunów! Naprawdę! Niech mi pokaże swoją strzelbę!
 Winnetou zdjął strzelbę z ramienia i podniósł tak, że osadnik ją zobaczył.
 — Srebrne gwoździe! — zawołał. — To się zgadza. A u was, biały, widzę dwie strzelby, wielką i małą. Domyślam się, że ta wielka to rusznica na niedźwiedzie.
 — Tak.
 — A ta mała to sztuciec Henry’ego.
 — Tak.
 — A wy macie nazwisko, brzmiące inaczej aniżeli to, któreście powiedzieli.
 — Bardzo słusznie!
 — Może wy jesteście Old Shatterhand, który podobno pochodzi ze starego kraju?
 — To właśnie ja jestem.
 — W takim razie proszę, proszę, panowie! Takich ludzi witam bardzo serdecznie i będę się starał zadowolić wasze życzenia, o ile to w mej mocy.
 Teraz lufy zniknęły, a w drzwiach ukazał się zaraz osadnik, starszy już, ale silny i grubokościsty mężczyzna, po którym widać było na pierwszy rzut oka, że walczył z życiem, ale nie dał się powalić. Wyciągnął do nas obie