Strona:PL Karol May - Winnetou 04.djvu/230

—   452   —

pod warunkiem, że wyznasz całą prawdę. Jeślibyś usiłował mnie oszukać, to ci się nie uda. Powiedz mi więc uczciwie, poco przyszliście tutaj?
 — Uff! — wybuchnął z gniewem zapytany. — Wojownicy Okanandów nie są tacy trwożliwi, jak twierdziłeś poprzednio. Nie wypieram się wcale tego, że chcieliśmy na ten dom napaść.
 — I spalić?
 — Oczywiście.
 — Co się miało stać z mieszkańcami?
 — Postanowiliśmy ich pozabijać.
 — Czy sami powzięliście to postanowienie?
 Okananda zawahał się z odpowiedzią, więc Winnetou wyraził się dokładniej;
 — Czy was może kto na tę myśl naprowadził?
 Zapytany milczał dalej, co w moich oczach równało się głośnemu potwierdzeniu pytania.
 — „Gniady Koń“ nie może widocznie słów znaleźć — ciągnął dalej Apacz. — Niechaj zważy, że tu idzie o jego życie. Jeśli je chce zachować, to musi mówić. Ja chcę wiedzieć, czy jest ktoś, nienależący do plemienia Okanandów, kto spowodował ten napad dzisiejszy.
 — Jest taki mąż — odezwał się wkońcu jeniec.
 — Kto taki?
 — Czy wódz Apaczów zdradziłby sprzymierzeńca?
 — Nie — przyznał Winnetou.
 — W takim razie nie powinieneś się na mnie gniewać, jeśli nie wymienię mojego.
 — Nie gniewam się. Kto zdradza przyjaciela, zasługuje na to, żeby go zabito, jak psa parszywego. Możesz zatem nie podać jego nazwiska. Muszę jednak wiedzieć, czy to jest Okananda.
 — Okananda nie jest,
 — Czy należy do innego plemienia?
 — Nie.
 — A więc biały?
 — Tak.