Strona:PL Karol May - Winnetou 04.djvu/257

—   477   —

 — Rzeczywiście?
 — Tak.
 — Czemu?
 — Bo ja nie znam pola, któreby się nadawało dla was.
 — Żartujesz!
 — Mówię całkiem poważnie!
 — To ja pomogę twej pamięci. Nie idzie tu o pole w zwyczajnem znaczeniu, lecz o schowek, który chcielibyśmy wypróżnić.
 — Jaki schowek?
 — Skór, futer itp.
 — Hm! I ty utrzymujesz, że ja o nim wiem?
 — Tak.
 — Mylisz się prawdopodobnie.
 — O nie. Wiem, jak sprawy stoją. Przyznasz, że byliście u starego Cornera nad Turkey River?
 — Byliśmy.
 — Czego chcieliście od niego?
 — Odwiedziliśmy go tylko prawie bez żadnego zamiaru.
 — Nie próbuj mnie wywieść w pole! Spotkałem się z Cornerem po waszem odejściu i dowiedziałem się, kogo szukaliście u niego.
 — No, kogo?
 — Pedlara, nazwiskiem Bourton.
 — To stary niepotrzebnie powiedział!
 — Oczywiście, ale w każdym razie powiedział. Pedlar miał od was kupić bardzo wiele futer.
 — Od nas?
 — Nie tyle od was, ile od Old Firehanda, który dowodzi całem towarzystwem myśliwskiem i nagromadził ogromny zapas futer.
 — Do stu piorunów! To dobrze was pouczono o wszystkiem!
 — Prawda? — zaśmiał się złośliwie, nie zważając na mój ton ironiczny. — Nie zastaliście pedlara, tylko jego pomocnika i zabraliście go z sobą. My ruszyliśmy czemprędzej za wami, by pojmać was i jego, ale ten