Strona:PL Karol May - Winnetou 04.djvu/264

—   484   —

 — Ale moi przyjaciele!
 — To mnie nic nie obchodzi. Ja mam z nimi rachunek, za który życiem zapłacą. Dlatego napadłem na nich i pojmałem ich, nie wiedząc oczywiście, że łączy was z nimi znajomość.
 — Do stu piorunów, to przykra sprawa! Wasi śmiertelni wrogowie? A jednak ja muszę im pomóc. Czy istotnie zawinili wobec was tak strasznie?
 — Mógłbym im za ich postępowanie dziesięć razy nóż do gardła przyłożyć!
 — Ale zważcie, kim oni są?
 — Czy sądzicie, że ich nie znam?
 — Winnetou i Old Shatterhand! Takich bohaterów nie zabija się dla byle jakiego powodu!
 — Właśnie dla nich tem bardziej nie mam litości!
 — Czy to wasze ostatnie słowo?
 — Ostatnie i nieodwołalne!
 — Nawet jeśli ja się wstawię za nimi?
 — Nawet wtedy.
 — Przypomnijcie sobie przecież, co mi zawdzięczacie. Kilka razy życie wam ocaliłem!
 — Wiem o tem dobrze i pamiętać będę przez całe życie, mr. Rollins.
 — Czy wiecie, coście mi przyrzekli ostatnim razem?
 — Co?
 — Przysięgliście, że spełnicie każde moje życzenie, każdą prośbę.
 — Hm! Zdaje mi się, że tak było.
 — A jeśli teraz przedłożę wam prośbę?
 — Nie czyńcie tego, bo w tym wypadku musiałbym wam odmówić, a nie chciałbym złamać danego słowa. Zastrzeżcie to sobie na później!
 — Trudno! Mam tu święte zobowiązania. Chodźcie więc, mr. Santer i pomówmy z sobą!
 Wziął go za rękę i odciągnął od nas kawałek. Tam obaj stanęli i rozmawiali z sobą, giestykulując gwałtownie, ale my niczego nie mogliśmy zrozumieć. Tę komedyę odegrali dość dobrze. Byliby nas nawet złudzili, gdy-