Strona:PL Karol May - Winnetou 05.djvu/018

—   10   —

cali ostrego, zimnego, żelaza zakradło się pomiędzy żebra. Toż przy was nie można słowa powiedzieć, ani ręką ruszyć, żeby się cały świat o tem nie dowiedział. Niech was porwie to, czy owo! Dyrdajcie sobie stąd czemprędzej!
 Mały człowieczek dosięgał mi ledwie do ramienia, a mimoto groził mi wcale poważnie. Bawiło mnie to oczywiście w duszy, choć tego po sobie nie okazywałem.
 — Zapewniam, że tylko dobrze o was napiszę! — rzekłem.
 — Idźcie! Tego żądam i tak być musi!
 — To dam wam słowo, że wcale nie będę o was pisał!
 — To nic nie znaczy! Kto pisuje książki dla drugich, ten zwaryował, a waryat nigdy nie dotrzymuje słowa. A więc precz, człowiecze, bo mi żółć gotowa wejść w palce i spowodować coś niemiłego dla was!
 — Co takiego?
 — Zaraz zobaczycie!
 Spojrzałem z uśmiechem w jego gniewem płonące oczy i powiedziałem spokojnie:
 — No, to pokażcie!
 — A więc patrzcie! Jak wam się podoba ta klinga?
 — Wcale, wcale! Zaraz wam tego dowiodę!
 W jednej chwili pochwyciłem go, a zagiąwszy mu ręce w tył, wsunąłem między nie a grzbiet moją lewą rękę i przycisnąłem je do siebie mocno, a wreszcie ująłem prawą w przegubach tak silnie, że wypuścił nóż z ręki. Ten niespodziany napad tak stropił małego człeka, że rzemieniem od worka z kulami związałem mu ręce na plecach zanim zdołał wykonać jakikolwiek ruch w celu oporu.
 — All devils! — zawołał. — A wam co znowu! Co chcecie ze mną zrobić naprzykład?
 — Hallo, master! Zapanujcie nad swoim głosem i ryczcie cokolwiek ciszej — odpowiedziałem mu podobnie jak on mnie poprzednio. — Na tej starej łące nigdy się nie wie, czy tu lub ówdzie nie tkwią jakie uszy, które nie powinny nic słyszeć!