Strona:PL Karol May - Winnetou 05.djvu/069

—   59   —

Sam zajął miejsce koło mnie, ale mina jego nie była łagodniejsza, przeciwnie nawet ile możności jeszcze surowsza.
 — No? — zapytałem go.
 — Co, no? — ofuknął mnie.
 — Czy nie żyją?
 — Nie żyją? To śmieszne! Jak mogą nie żyć dwaj indyańscy wodzowie, skoro poskrobaliście ich po głowie jak muchę, którą pod skrzydłem swędzi. Czy wiecie, co przedtem powiedziałem konduktorowi?
 — Co?
 — Że Tony ma więcej flaków w głowie, niż on.
 — Cóż z tego wynika?
 — Domyślcie się sami! Tony naprzykład zabiłaby Ka-wo-miena i Ma-ti-ru całkiem, a nie do połowy. Ich już niema.
 — To i owszem!
 — Owszem? Toż to straszna rzecz, żeby takich dwu puszczać wolno, skoro się już miało w ręku ich skalpy.
 — Przedstawiłem wam moje powody, Samie! Przestańcie już piorunować! Powiedzcie lepiej, co wam tak humor popsuło!
 — Well! To mogło rozzłościć najobojętniejszego człowieka, a cóż dopiero mnie! Czy wiecie, kogo spotkałem?
 — Freda Morgana.
 — Egad! Kto wam to powiedział?
 — Wykrzyknęliście głośno jego nazwisko, gdyście go poznali.
 — Tak? Nic o tem nie wiem. Zgadnijcie, kto to?
 — Chyba nie morderca waszej żony i dziecka!
 — Naturalnie! Któżby inny?
 Zerwałem się na równe nogi.
 — O, to dziwny zbieg okoliczności! — rzekłem. — Czy zdołaliście go pochwycić?
 — Uciekł mi ten łotr, ten drab, za góry i rzeki! Powyrywałbym sobie uszy ze złości, gdybym je tylko miał!