Strona:PL Karol May - Winnetou 05.djvu/073

—   63   —

nieć o was z uznaniem. Wynagrodzenie was potem nie minie.
 — Dziękuję. Na nic nam się to nie przyda, gdyż nie zostajemy w tym kraju!
 — Do kogo należą zdobyte tutaj trofea?
 — Wedle prawa sawanny własność zwyciężonego dostaje się zawsze do rąk zwycięzcy.
 — My zwyciężyliśmy, możemy więc Indyanom zabrać wszystko, co mają przy sobie. Dalej ludzie! Każdy z nas musi sobie zachować pamiątkę z dzisiejszej walki.
 Na to przystąpił Sam i powiedział:
 — Pokażcie nam, sir, Indyanina, którego zwyciężyliście, lub zdołaliście zabić!
 Konduktor spojrzał nań z pewnem zakłopotaniem.
 — Jak to rozumiecie?
 — Jeśli położyliście którego trupem, to wolno wam zabrać sobie jego własność, ale inaczej nie.
 — Samie, zostawcie im tę przyjemność! — zwróciłem się do towarzysza. — Nam tego nie potrzeba!
 — Skoro tak sądzicie, to dobrze — odpowiedział mnie westman, a do konduktora rzekł: — Ale skalpów nam nie naruszycie!
 — I weźmiecie do pociągu zwłoki zamordowanego dróżnika, który tam leży. To wasz obowiązek! — dodałem ja.
 To życzenie musiano mi spełnić. Kolejarze odszukali zabitych Indyan, ograbili ich z broni i innych przedmiotów, poczem włożywszy poległych białych do wagonów, ruszyli po krótkiem pożegnaniu w dalszą drogę. Przez krótki czas dolatywał nas jeszcze turkot oddalającego się pociągu, aż wkońcu zostaliśmy znowu sami na rozległej, cichej, sawannie.
 — Co teraz, Charley? — zapytał Sam.
 — Spać.
 — Myślicie, że Indyanie nie zjawią się jeszcze raz po odjeździe tych walecznych ludzi?
 — Wątpię.
 — Mnie jednak dziwiłoby to naprzykład bardzo,