Strona:PL Karol May - Winnetou 05.djvu/116

—   104   —

nietylko podsłuchano cię, lecz nawet powalono, powalono pięścią jak dziecko, jak tchórza?
 Żyły nabrzmiały Wiliamsowi na czole.
 — Wiedz, kapitanie, że tchórzem nie jestem. Ten, który mnie pokonał, rozciągnąłby i ciebie jednem uderzeniem.
 Kapitan zaśmiał się głośno:
 — Opowiadaj dalej!
 — I Patrik, który nazwał siebie Meercroft, runął pod jego uderzeniem.
 — Patrik? Ten z czaszką byka? I kiedyż to?
 Wiliams opowiedział zdarzenie aż do chwili, w której puściliśmy wojażerów na wolność.
 — Carajo, łotrze, zastrzelę cię, jak psa! Ten drab wraz z czterema moimi najlepszymi ludźmi dopuścił do tego, że go jakieś przybłędy podsłuchały, a potem powaliły i pojmały, jak chłopca bez szpiku w kościach, który nie odstąpił jeszcze nigdy od matczynego fartuszka!
 — Tunder-storm, kapitanie, czy wiesz, kto byli ci dwaj ludzie, z których jednego zwano Charleyem, a drugiego z początku Samem Hawerfieldem? Gdyby ci dwaj weszli tutaj teraz tylko ze strzelbami w ręku i z nożami za pasem, nie wiedziałby niejeden, czy ma się bronić, czy poddać. To byli Old Shatterhand i mały Sans-ear.
 Dowódca zerwał się z miejsca i zawołał:
 — Kłamco! Chcesz tylko tem usprawiedliwić swoje tchórzostwo!
 — Kapitanie, przebij mnie, a przekonasz się, że nie zadrga mi nawet powieka!
 — Mówisz więc istotnie prawdę?
 — Tak.
 — Jeśli tak, per todos los santos, to muszą ci obaj zginąć, a z nimi murzyn, gdyż ci dwaj myśliwcy nie spoczną, dopóki nas nie odkryją i nie zniszczą.
 — Nic nam nie zrobią, gdyż uradzili jechać natychmiast do Santa Fé.
 — Milcz! Jesteś tysiąc razy głupszy od nich, a mimoto sam nie powiedziałbyś im, dokąd idziesz naprawdę.