Strona:PL Karol May - Winnetou 05.djvu/127

—   113   —

 — Old... Old... Shat... Shatterhand! — wyjąkał, wytrzeszczając na mnie oczy. — Czego tu chcecie?
 — Muszę oddać kapitanowi pistolet, który dzisiaj zabrałem, kiedyście mu opowiadali o swojej przygodzie.
 Wiiiams skurczył jedną nogę, jak gdyby próbował się podnieść i oglądnął się, czy może dosięgnąć strzelby, przy nim bowiem tylko nóż leżał.
 — Siedźcie spokojnie, master, bo za najmniejszy ruch zapłacicie życiem. Po pierwsze: mam nabity pistolet waszego kapitana, a powtóre: wystarczy wam spojrzeć ku wejściu, aby zobaczyć, że jest tu nas więcej!
 Stakeman obrócił się i dostrzegł Sama, który mierzył do niego z rusznicy.
 — Thunder-storm... jestem zgubiony!
 — Może jeszcze nie, jeśli będziecie posłuszni. Bernard, Bob, do mnie!
 Na ten okrzyk ukazali się wezwani w wejściu.
 — Przy siodłach wiszą lassa, Bobie. Weź jedno i zwiąż tego człowieka!
 — O wszystkie piekła! Żywcem mnie już drugi raz nie pochwycicie!
 Z temi słowy pchnął się palowiec własnym nożem w serce i padł na ziemię.
 — Boże, bądź miłościw jego duszy! — rzekłem.
 — Na sumieniu tego łotra ciąży może więcej niż sto żyć ludzkich — odezwał się Sam ponuro. — Nigdy jeszcze nóż nie trafił właściwiej, jak tym razem w tego człowieka.
 — On siebie sam osądził — odparłem. — Dobrze, że my nie musieliśmy tego uczynić.
 Następnie wysłałem Boba po Hoblyna, który też niebawem leżał przed nami na ziemi. Gdy mu wyjęto z ust knebel, odetchnął głęboko i ciężko i pełen przerażenia utkwił wzrok na zwłokach towarzysza rozbojów.
 — Zginiesz tak, jak ten, jeśli nam nie dasz żądanych wyjaśnień.
 — Powiem wszystko! — przyrzekł wylękły abuś.