Strona:PL Karol May - Winnetou 05.djvu/153

—   139   —

 On zaś wziąwszy odemnie dalekowidz, popatrzył i zaraz zawołał cicho:
 — s’death! To Fred Morgan z synem! Skąd oni się wzięli tu wśród Indyan?
 — To bardzo łatwo wytłómaczyć. Patrik był ciągle w niewielkiej odległości przed nami, a Morgan zapędził się za Holfertem i tak się spotkali. Słyszałeś także, że nie potrzebują kryć się przed Indyanami.
 — Prawdopodobnie tak będzie, a to mię bardzo martwi!
 — Czemu?
 — Jak wyrwiemy ich z pomiędzy Indyan?
 — Przypuszczam, że się odłączą od nich, gdyż chyba nie będzie im zależało na tem, żeby Indyanie dowiedzieli się o skarbie, który chcą wydobyć.
 — W takim razie najlepiej zostańmy tutaj i uważajmy, co zrobią.
 — Zdaje się, że nic nam tu nie grozi, gdyż zapewne żaden czerwony nie ma zamiaru wrócić.
 — A Morgan, który ściga Holferta, nie może nadejść? — zapytał Marshall.
 — Dowie się od swego syna i od Komanczów, że go nie spotkali i pomyśli, że ten udał się inną drogą — odrzekłem ja. — Czy zaprowadzimy konie do kryjówki?
 Winnetou skinął głową na znak zgody, ja zaś wyszedłem, aby się tem zająć. Ponieważ zanosiło się na dłuższy pobyt w tem miejscu, przeto zdjęto ciężary z koni jucznych i zaprowadzono je razem z innemi głębiej do lasu.
 Gdy Hoblyn ujrzał dolinę, wyciągnął rękę i powiedział:
 — Sir, tam na prawo prowadzi parów, przez który musimy przejść.
 — Tam? To bardzo źle!
 — Czemu, Charley? — wtrącił Sam.
 — Ponieważ nie możemy się tam dostać przed Morganem i jego towarzyszem. Przecież to zupełnie jasne, że obaj natychmiast po odejściu Komanczów ruszą w drogę.
 — Nie obawiajcie się, sir! — zauważył Hoblyn. — Te drogę zna tylko kapitan i ja. Porucznik pójdzie inną, która biegnie dołem wzdłuż łożyska pewnego dopływu.