Strona:PL Karol May - Winnetou 05.djvu/190

—   174   —

 Wobec tego zsiadłem z konia, by zbadać ślady. W drugim z wymienionych tropów zobaczyłem odciski kopyt starej Tony, które znałem zbyt dobrze, żebym się mógł pomylić. Na krótko przedtem zaś znaleźliśmy byli ślady obozu noclegowego.
 — Synowie Komanczów udali się w góry, by odwiedzić grobowiec wielkiego wodza? — zapytałem Marama, przerywając dotychczasowe milczenie.
 — Mój brat tak powiedział.
 — A ci — rzekłem, wskazując na drugi trop — chcą zaprowadzić jeńców do wigwamów Komanczów.
 — Tak polecili obaj wodzowie Rakurrojów.
 — Synowie Rakurrojów mają także u siebie skarby bladych twarzy?
 — Zatrzymali je, gdyż nie wiedzą, do której z bladych twarzy należą.
 — A gdzie Komancze rozbili swoje wigwamy?
 — Na sawannie, położonej tu nad tą wodą i nad rzeką, zwaną przez blade twarze Rio Grande.
 — A więc na sawannie pomiędzy tymi dwoma łańcuchami gór?
 — Tak jest.
 — W takim razie nie pojedziemy tym tropem, lecz wprost na południe.
 — Niech mój brat czyni, jak mu się podoba, lecz niech wie o tem, że tam niema wody dla niego, ani dla koni!
 Spojrzałem mu ostro w oczy.
 — Czy mój czerwony brat widział kiedy góry, położone nad wielką rzeką, a pozbawione wody? Każda rzeka otrzymuje wodę z gór.
 — Mój brat zobaczy, kto ma słuszność, on czy Komancz!
 — Ja domyślam się, dlaczego Maram nie chce iść w góry.
 — Niechaj mi to mój brat powie!
 — Synowie Rakurrojów jadą z jeńcami wzdłuż rzeki, która płynie łukiem. Jeśli obiorę kierunek wprost