Strona:PL Karol May - Winnetou 05.djvu/206

—   188   —

wyższą istotę. Byłem zadowolony z wrażenia, jakie wywarła na nich ta niewinna blaga.
 Przed jednym z najbliższych namiotów stała straż, co dowodziło, że się tam znajdował więzień. Kto to mógł być? Namyślałem się jeszcze, czy zapytać o to strażnika, kiedy z wnętrza zabrzmiał głos dobrze mi znajomy.
 — Massa, oh, ah, wypuścić nigger Bob! Indian złapać Bob, zabić i zjeść!
 Na to ja przystąpiłem do namiotu otworzyłem drzwi i wypuściłem murzyna. Straż była tak zalękła, że nie spróbowała stawić mi oporu, a także wśród idących za mną dzikich nie podniosły się głosy sprzeciwu.
 — Czy wsadzono cię tu zaraz, gdyśmy przyszli do obozu? — zapytałem czarnego.
 — Tak, massa, Indian zdjąć Bob z konia i zaprowadzić do chaty, tam Bob siedzieć do teraz.
 — W takim razie nie masz pojęcia, gdzie może być twój massa Bernard?
 — Bob nic nie wiedzieć i nie słyszeć o massa Bern.
 — Chodź i trzymaj się tuż za mną.
 Zaledwie minęliśmy kilka dalszych namiotów, spotkaliśmy owych czterech wodzów w licznem towarzystwie. Wyprzedzili oni nas ostrożnie poza namiotami, aby mi w przechadzce przeszkodzić. Ja położyłem rękę na kolbie sztućca, lecz Tokejchun dał mi już zdaleka znak ręką, że nie zbliża się we wrogich zamiarach. Wobec tego stanąłem i zaczekałem na niego.
 — Dokąd się mój biały brat wybiera? Niechaj przyjdzie na miejsce narady, gdzie pomówią z nim wodzowie Komanczów!
 Dotychczas byłem dla Tokejchuna „białym mężem“, albo „bladą twarzą“, a teraz nazywał mnie swoim „białym bratem“. Ta zmiana wskazywała, że szacunek tych ludzi dla mnie w wysokim stopniu się zwiększył.
 — Czy moi czerwoni bracia zapalą ze mną kalumet?
 — Najpierw pomówią z nim, a jeśli słowa jego będą dobre, stanie się synem Komanczów.