Strona:PL Karol May - Winnetou 05.djvu/209

—   191   —

wodza, który mówił tak donośnie, że go wszyscy dokoła wyraźnie mogli usłyszeć.
 — Jedna z tych bladych twarzy — ciągnął dalej — przybyła do chat Komanczów. Ten biały ma barwę kłamców i język zdrajców. Ale czerwoni wojownicy posłuchają jego słów i osądzą go sprawiedliwie. Niechaj zabierze głos w swej obronie!
 Tokejchun usiadł, a po nim powstawali inni wodzowie jeden po drugim, przemawiali podobnie, a kończyli swe oskarżenia białej rasy wezwaniem, żebym ja się usprawiedliwił. Ja zaś podczas tych mów wydobyłem szkicownik i starałem się narysować siedzących przedemną wodzów, razem ze stojącymi na dalszym planie wojownikami.
 Po czwartej przemowie skinął na mnie Tokejchun ręką, pytając:
 — Co robi biały mąż, gdy wodzowie Komanczów przemawiają?
 Wtedy ja wydarłem kartkę i podałem mu.
 — Niechaj wielki wódz Rakurrojów sam zobaczy, co robiłem!
 — Uff! — zawołał głośno, rzuciwszy okiem na kartkę.
 — Uff, uff, uff! — dało się słyszeć jeszcze po trzykroć, gdy trzej inni wodzowie spostrzegli rysunek.
 — To są jakieś czary — rzekł Tokejchun — Biały człowiek zaklina dusze Komanczów na tej białej skórze. Tu jest Tokejchun, tutaj jego trzej bracia, a tam wojownicy i namioty. Co blada twarz z tem uczyni?
 — Czerwony mąż zobaczy to zaraz!
 Wziąłem kartkę z jego ręki i pozwoliłem popatrzeć na nią stojącym za nim wojownikom. Potem zmiąłem ją na kulkę i włożyłem do lufy.
 — Tokejchunie, sam powiedziałeś, że zakląłem dusze wasze na tym papierze, a teraz tkwią one w lufie mej strzelby. Czy mam je wystrzelić w powietrze, żeby je wszystkie wichry roztrzaskały i żeby nigdy nie doszły do wiecznych ostępów?
 Ten figiel wywołał o wiele silniejsze wrażenie, niż