Strona:PL Karol May - Winnetou 05.djvu/228

—   210   —

ani wprzód, ani wstecz, nie zdziwiłem się więc, gdy dowódca odjął rękę od strzelby i spytał:
 — Czy mój biały brat nie widzi, że czerwoni mężowie nie znajdują się na wojennej wyprawie?
 — A mimoto chcieli mnie zabić! Ale biały człowiek nie pożąda krwi czerwonych. Niech moi bracia zsiędą z koni i zapalą z nami kalumet pokoju!
 Tymczasem oni nie posłuchali odrazu wezwania, za którem mógł się kryć podstęp.
 — Jak się nazywa mój biały brat? — zapytał dowódca.
 — Old Shatterhand.
 — Uff! W takim razie możemy zaufać jego słowu. Niech moi bracia zsiędą z koni!
 Wziął fajkę z siodła i usiadł przy mnie, a jego ludzie poszli za tym przykładem. Moi towarzysze przystąpili także i zajęli miejsca. Napchano fajkę i puszczono ją dokoła, przyczem Bernard popełnił ten błąd, że podał ją także Winnetou, lecz ten nie przyjął, usprawiedliwiając się w ten sposób:
 — Wódz Apaczów siedzi obok Komanczów, ponieważ mój brat pragnie z nimi pokoju, lecz nie zapali kalumetu z ich rąk. Niechaj oni pomówią z moimi białymi przyjaciółmi, gdy jednak skończą, niech się wystrzegają spotkania z Winnetou, gdyż on połączy ich z martwymi szakalami pustyni!
 Bernard powinien był to przewidzieć. Komancze udali, że tych słów nie słyszeli, ja zaś zwróciłem się do ich dowódcy:
 — Czy czerwoni mężowie ścigali obydwu białych zdrajców?
 — Mój brat już słyszał!
 — I dopędzili ich?
 — Nie. Zdrajcy dostali się do kraju nieprzyjaciół Komanczów, skąd musieliśmy wrócić.
 — Jak mogli umknąć, nie mając koni?
 — Ukradli je Komanczom.
 — Ach! Czyż Komancze nie mają oczu, by zobaczyć złodzieja, ani uszu, by posłyszeć jego kroki?