Strona:PL Karol May - Winnetou 05.djvu/244

—   226   —

 Meksykanin skrzywił się, ale widocznie uznał siebie za niższego od swojej donny, bo odetchnąwszy jakby z ulgą i zadowoleniem, odpowiedział:
 — Obejmijcie urząd, sennoro Eulalio! Jestem pewien, że powiesicie tych hultajów!
 — Stosownie do ich zasługi, don Fernando de Colonna e Molynares!
 Następnie zwróciła się do mnie:
 — Udzielam wam głosu, sennor!
 Ja skorzystałem oczywiście z jej łaskawości i zacząłem:
 — Przypuśćmy, donno Eulalio, że wy jesteście głodnym, znużonym, podróżnym i znajdujecie na sawannie krowę, której mięsem moglibyście głód zaspokoić. Czy byłoby wam wolno zabić tę krowę pod warunkiem, że skórę zostawicie jej właścicielowi?
 — Byłoby wolno. Taki zwyczaj panuje wszędzie.
 — Nie, tak nie jest wszędzie, kto... — chciał jej przerwać ranchero, lecz donna powstrzymała go prędko.
 — Cicho, don Fernando! Ja mam teraz tu rozkazywać. Będziecie mówili wtedy, gdy was wezwę do tego!
 Meksykanin usiadł z rezygnacyą na krześle, a miny wakerów pouczyły mię, że sennora Eulalia była rzeczywistą panią rancha.
 — Taką była nasza zbrodnia, o donno! — podjąłem dalszą obronę. — Wtem pojawił się nagle ten wakero, który teraz leży na ziemi, zarzucił lasso na sennora Marshalla, który tu stoi przed wami, pociągnął go za sobą i byłby go życia pozbawił, gdybym ja był nie zastrzelił jego konia.
 — Marshall! To nazwisko jest dla mnie drogie. Niejaki sennor Allano Marshall mieszkał u mojej siostry w San Francisco.
 — Allan Marshall? Czy może z Louisville w Stanach Zjednoczonych? — zawołałem zdziwiony.
 — Właśnie, właśnie! Ten ci jest, a nikt inny! Czy wy go znacie?