Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/011

—   261   —

nie mogliśmy tego przełknąć. Było jasnem, że gospodarz gotował sam to ale z ziół i innych domieszek i sprzedawał po trzy dolary butelkę. Oto jeden z wielu przykładów, że w kopalniach nie tylko ten się wzbogaca, który samego złota szuka.
 Gospodarz nie zadowolił się widocznie uwagą Sama, bo usiadł przy nas i zapytał:
 — Czy daleko stąd to miejsce, sir?
 — Które? Ja znam cztery czy pięć.
 — Aż tyle! To nie może być! Bo w takim razie nie przychodzilibyście do nędznego Yellow-water-ground, gdy nic już znaleźć nie można.
 — Czy uwierzycie w to, czy nie, to naprzykład wasza rzecz!
 — Bierzecie z sobą zawsze tylko tyle, ile wam potrzeba?
 — Tak.
 — Co za lekkomyślność, co za nieostrożność. A co będzie, gdy inni zabiorą, że się tak wyrażę, wasze mienie?
 — Do tego nie przyjdzie, mości Ale-manie!
 — Jabym odkupił od was cośkolwiek, sir?
 — Nie zdołalibyście tego zapłacić. Czy macie naprzykład tyle, żeby pięćdziesiąt lub sześćdziesiąt cetnarów złota wymienić na dolary albo banknoty?
 — Do stu piorunów! Aż tyle? Trzebaby się postarać o spólnika, a nawet dwu, albo trzech. Hm, z takim jak Allan Marshall, który przybył tu z kilkoma tysiącami dolarów, a odjechał z prawdziwymi skarbami, możnaby coś zrobić. On rozumiał swój zawód!
 — Jakto?
 — Miał on pomocnika, którego odprawił, ponieważ go okradł. Ten nam opowiedział, że Marshall pył i małe ziarnka zmienił w Sacramento na banknoty, a większe nuggety zakopał w swoim namiocie, potem zniknął nagle, niewiadomo jak i dokąd.
 — Czy miał jakie zwierzęta?