Strona:PL Karol May - Winnetou 06.djvu/013

—   263   —

 — Trzy dolary.
 — Macie! — rzekł Marshall, podając mu pieniądze.
 — Dziękuję, sir! Przeczuwam, że jesteście wielkimi gentlemanami.
 — Skorzystacie jeszcze więcej z tej wielkości, jeśli dobrze odpowiecie na pytania! — rzuciłem mu na przynętę.
 — Well, sir! Pytajcie!
 Temu człowiekowi łotrowstwo z oczu patrzyło. Jak było go podejść! Postanowiłem wobec niego zagrać rolę równego mu draba.
 — Czy nie poszlibyście cokolwiek na bok?
 — Do dyabła, sir! Macie dobrą broń!
 Aha, miał nieczyste sumienie.
 — Dobrą broń dla wrogów, a dobre pieniądze dla przyjaciół. Idziecie?.
 — Owszem.
 Wylazł z wody i oddalił się z nami od brzegu.
 — U was byli przedwczoraj trzej ludzie?
 — Tak.
 — Dwaj biali i jeden mulat?
 — Istotnie, a dlaczego pytacie?
 — Biali byli ojciec i syn?
 — Tak. Mulat to mój i ich znajomy.
 — Ach! — nie wiem, skąd mi przyszła nagle ta myśl, której dałem wyraz natychmiast. — Tego mulata ja znam także. Ma na prawym policzku ranę od noża?
 — Rzeczywiście, wy znacie kap... wy znacie, sir Shelleya. Gdzieście się z nim zetknęli?
 — Swego czasu mieliśmy z sobą interesa, dlatego chciałbym się dowiedzieć, gdzie się teraz znajduje.
 — Nie wiem, sir!
 Widać było po nim, że prawdę powiedział.
 — Czego ci ludzie od was chcieli? — pytałem dalej.
 — Sir, dziesięć minut upłynęło już chyba!
 — Jeszcze nie. Ale ja wam powiem, że dopytywali się was o waszego dawnego pryncypała master Marshalla. Zresztą dostaniecie za dokończenie rozmowy z nami jeszcze pięć dolarów!